Dana Gillepsie (UK) Blues Banana Peel Ruiselede (26-02-2024) reporter & photo credits: Marcel info club: Banana Peel info artists: Dana Gillespie © Rootsville 2024

Slechts één week na het memorabele concert van Big Daddy Wilson, stond alweer een concert op het programma van de Banana Peel. Deze keer was een icoon uitgenodigd in de persoon van Dana Gillespie en weerom prijkt het bordje “sold out” alweer op de voordeur. Wat een k*tweer man! Geen weer om er een hond door te jagen zou je denken, maar een bluesliefhebber hou je nog niet zo makkelijk tegen. Dus, de pot op met de regen en de wind, tijd om richting West-Vlaanderen te trekken.

Meervoudig bekroonde Blues Diva 'Dana Gillespie' geboren op 30 maart 1949 in Woking en van haar echte naam Richenda Antoinette de Winterstein Gillespie, heeft over de ganse wereld getoerd en meer dan 60 albums op haar naam staan. Haar muziek is geëvolueerd van folk in de jaren '60 tot de jaren '70 Bowie-achtige glamrock tot de rauwe in-your-face blues die ze vandaag ten gehore brengt. Ze was al op jonge leeftijd geboeid door de blues; amper dertien was ze toe ze The Yardbirds aan het werk zag in de Londense Marquee Club, maar ze vond dat je een zekere leeftijd en levenservaring moet hebben, vooraleer je de bluesthema’s geloofwaardig kan zingen.  Ze specialiseerde zich in zelfgeschreven, behoorlijk aangebrande liedjes over de man-vrouw relatie, vol insinuaties en dubbelzinnige teksten.

Ze weet zich steeds te omringen met de beste muzikanten. Haar stoute teksten weet ze te brengen met een zekere verfijning en doorspekt met fijne humor. Vanavond heeft Dana voor u meegebracht: Dino Baptiste  (keyboards) en Daniel “Bam Bam” Watts (drums) en uit on land Peter Verhas (sax) en Willy De Vleeschouwer (gitaar).

Deze 74-jarige staat niet stil, na ‘Under My Bed’ in 2019, bracht ze midden de pandemie haar  cd ‘Deep Pockets’ uit en een biografie onder de welluidende titel ‘Weren’t Born A Man’ en ondertussen ook al een dubbele live cd. Ik was benieuwd wat zij vanavond uit haar hoge hoed zou toveren, want voor sommigen wordt ze zowat bekeken als een soort “vergane glorie”.

Wel dat laatste mag wel degelijk opgeborgen worden. Dana heeft wel tal van kilometers op de muzikale teller en het bewegen gaat niet meer zo vlot maar aan haar vlotte babbel en haar , nog prima werkende, zangstem is daar helemaal niets van te merken.

Zo werd al van bij het begin en het swingende ‘Big Boy Boogie’ van jetje gegeven en werd dat gevolgd door een stevige portie rhythm & blues met ‘Experienced’. Bij elk nummer klinkt haar stem als “Klokke Roeland” en mogen haar muzikanten een uitgemeten solo ten beste geven. Met ‘King Size Papa’ van Julia Lee kwam de eerste aangebrande song aan bod en volgde ‘Too Blue To Boogie’, een stampende boogiewoogie met meer dan stevig pianowerk van Dino Baptiste.

Dana kent ook haar klassiekers en het tempo zakte met Bessie Smith’s ‘Empty Bed Blues’. Schitterende versie by the way. Miss Giullespie weet elke song perfect aan elkaar te praten en zo kwamen we te weten dat ze niet echt mee is met de moderne techniek en dat liet ze weten met ‘I’m Old School’, met een warme sax en een pittige gitaar kreeg de song een leuk funky tintje mee. Bij deze waren we bijna aanbeland aan het einde van de eerste set waar er eentje de welluidende titel ‘FCK Blues’ meekreeg en de laatste van “Fuck Me It’s Hot” werd omgedoopt naar “Funk Me It’s Hot”. Kwestie van deze plaat op de Engelse radiostations gespeeld te krijgen.

Na een welverdiende pauze, waar blijkbaar de “merch” goed van de hand ging startte Dana en de band met ‘Ugly Papa’ op de voet gevolgd door ‘Blue Papa’ (needs a red hot mama) en je kon het aangebrande tot op de laatste rijen ruiken. Dat het zeer aangebrand mocht zijn getuigde ‘ My Girl’s Pussy’ (what’s in a name), song van Harry Roy & His Bat Club Boys dat al dateert uit 1931. Bij deze laat Dino zien dat hij niet enkel een pianovirtuoos is maar even goed overweg kan met de bluesharp. Tijd voor een nieuwe boogie dacht Dana en zij schoot een dampende ‘7th Floor’ de joint in, waarna ze samen met Dino plaats nam achter de toetsen om een old timer op te graven met de titel ‘Organ Grinder Blues’. En dat was er eentje uit 1928 van de hand van Clarence Williams.

Met ‘Your Mind Is On Vacation’ van Moose Allison kwamen we uit in de sixties en dan mocht het even wat rustiger, het tempo werd er even weer uitgehaald bij ‘24/7’ en kreeg Willy de kans om een knappe solo uit zijn mouw te schudden. Lang duurde deze pauze niet want met de stampende boogie ‘A Lotta Of What You Got’ werd meteen ook de laatste song van de avond gelanceerd. De band werd voorgesteld, iedereen kreeg nog de kans zijn solo te brengen, vooral “Bam bam” liet zich niet kennen met zijn drumsolo en bevestigde zijn functie als metronoom van de band.

Het mocht natuurlijk niet stoppen en Dana kent de drill, en gaf ons met ‘Big Ten Inch’ nog een lekkere afsluiter mee. Fijne avond alweer in de Banana Peel. Dana Gillespie is bijlange nog niet versleten en had zich weer omringd van muzikanten met klasse, die haar perfect aanvoelden. Ik denk dat iedereen het wel erg naar zijn zin heeft gehad. Stevige boogies, old school rhythm & blues en op tijd en stond een slow blues. Toppie, het was af!

Volgende afspraak daar in Ruiselede is op 11 maart want daar krijgen ze aanstormend talent Sean “Mack” McDonald op bezoek. So be there or be square folks !!

Marcel